Auteur: konrad-admin

  • Over het belang van de duisternis

    Over het belang van de duisternis

    Een videokunstwerk over de nacht is geen manier om de nacht en het “onzichtbare” te peilen, te belichten, te verklaren of te duiden. Wel integendeel! Het gaat erom hetgeen niet (of moeilijk) toegankelijk is zoals bv. het (onder)bewustzijn, de geest, zijn ruime plaats terug te geven.

    We leven in een land waar alle straten en pleinen ‘s nachts overvloedig verlicht worden. Men tolereert geen duistere steegjes. In naam van de veiligheid (en de totale transparantie van alles en nog wat) moet de duisternis overal wijken voor een alles overkoepelende helderheid. Met De Nacht poog ik de duisternis (van ons hart) te betreden.

    Zonder zaklamp.

  • Één schitterende parel

    De nacht is niet de afwezigheid van zonlicht. In het heelal zijn er miljarden en miljarden zonnen die allemaal hun licht weggeven en de hele kosmos verlichten. Dat is vanuit ons planeet zelfs te zien, ‘s nachts beter dan overdag. Het licht is hetzelfde, overal. Alleen is, wanneer we “met onze rug” naar onze zon staan, de zichtbaarheid anders. Je moet anders leren zien.

    Héél de kosmos is één schitterende parel.

  • So listen to the heartbeats of the earth. To yield to that fear which comets and the unknown inspire men. To put out the sun at will. To the searchlights of night’s brain. To enjoy the cruelty of the soft gleam of the lightning. The majesty of the trees. To invoke the fireflies.

    Max Ernst

  • Het einde van de nacht

    Het einde van de nacht

    De dageraad wordt meestal aanzien als “het begin” van iets nieuws. Dus “het einde” van iets anders – de nacht; de periode waar we eigenlijk niets over weten en ook niets willen weten.

    De nacht en de tijd van de duisternis is nochtans de periode waarin alles mogelijk is. De nacht hoeft niet per se angstaanjagend te zijn of de tijd waarin de spoken en slechte geesten verschijnen om ons te kwellen. In vele Westerse vertellingen en sprookjes is de nacht onveilig en onheilspellend. Terwijl de nacht rust en hernieuwing brengt aan lichaam en geest.

    In Oosterse, zenboeddhistische handleidingen vangt de indeling van een volledige etmaal niet aan bij zonsopgang maar om middernacht. De richtlijnen voor de tempelkok van Meester Dogen (de befaamde “Tenzo Kyokun”) bv. laat “de dag” van de kok beginnen midden in de nacht.

  • De nacht is de nacht niet

    De nacht is de nacht niet

    Sekito Kisen (Shitou Xiqian) is een befaamde Chinese zenboeddhistische meester uit de 8e eeuw. In zijn gedicht, de “Sandokai” schrijft hij:

    In het licht is er duisternis, maar zie het duister niet als duisternis.

    In de duisternis is er licht, maar ziet het licht niet als licht.

    In het Westen hebben we geleerd om in tegenstellingen te denken en te voelen: ik/jij, hier/ginder, hoog/laag, mooi/lelijk, goed/slecht enz… En we hebben geleerd deze tegenstellingen als absoluut te beschouwen, d.w.z. op zichzelf staand in een ongenaakbaar en onverwisselbare positie. Dit vormt de basis van ons sterk dualistisch denken. Als iets zich in een positie bevindt, kan het onmogelijk een andere positie aannemen of ermee in relatie gaan. Zelfs niet in onze verbeelding.

    In het Oosten kennen ze die tegenstellingen ook. Het gebruik van taal om de dingen te benoemen en duidelijk af te bakenen ligt hier aan de basis. Het verschil is dat Oosterlingen de onderlinge afhankelijkheid van alle begrippen, van alle dingen, van alle mogelijke posities ook zien en ermee rekening houden.

    Ik is afhankelijk van jij. Dag is afhankelijk van nacht. Hier is afhankelijk van ginder enz… Elke positie is onderling afhankelijk met zijn tegengestelde en met alle andere mogelijke posities. Dit geeft aan het Oosters denken dat typisch holistisch patroon dat voor ons niet altijd gemakkelijk te begrijpen is.

    Enkele dichters in het Westen hebben ook dit aangevoeld. Arthur Rimbaud bv. schreef: “Je est un autre.”

    Maar Sekito Kisen gaat in zijn gedicht “Sandokai” nog een stap verder. In elke positie is de tegenovergestelde positie aanwezig. In het licht is er duisternis en in de duisternis is er licht. Bovendien kun je die aanwezigheid niet vastleggen in een nieuw soort positie: “zie het duister niet als duister”, “zie het licht niet als licht”.

    Honderd jaar daarna schreef een andere Chinese zenmeester, Tozan Ryokai, als een soort echo:

    Middernacht is het ware licht. Bij zonsopgang verschijnt het niet.

    Mijn videoproject gaat over die fundamentele ambiguïteit en het niet begrijpen ervan. Letterlijk.

  • Het hart van de nacht

    Het is niet gemakkelijk, met dit nachtproject, om het hart van de nacht te vinden. Ik ben niet zeker dat ik er al geraakt ben. ‘t is nog zoeken en tasten in de duisternis (letterlijk).

    Het is niet gemakkelijk om, als het donker is, je huis uit te gaan; de warmte van je “thuis” te verlaten en koud, wind en regen tegemoet te treden.

    Bovendien zijn mijn nachtelijk escapades tot nu beperk gebleven tussen 20u en 01u in de nacht. Gisteren merkte ik voor het eerst een duidelijke “grens” rond 23u30 waarbij er beduidend minder mensen onderweg zijn. Het wordt dan stiller rondom je. De lichten in de huizen gaan meer en meer uit of de rolluiken zijn neergelaten.

    Ik moet nog de “ware” nachtelijke uren verkennen (tussen 01u en 05u) die waarin het minst gebeurt. De periode waarin de meeste mensen slapen. De periode van de risico’s. Niet alleen van een onaangename ontmoeting (met een mens, een dier, een object – gisteren ben ik in de velden uitgegleden en in de prikkeldraad van de omheining terechtgekomen – zonder ernst, maar toch…). Het is ook de periode van “verdachtmaking”: als je je dan op straat (of in de velden of in een bos) bevindt, ben je “verdacht”. Wat doe je daar? Met camera, micro en statief?

    Maar er is ook een ander risico: dat van helemaal van jezelf los te komen en een “gebied” binnen te stappen waarin geen enkel referentiepunt nog aanwezig is. Zoals in de dromen.

    Hieronder een klein nachtfragment – hoe de dieren slapen.

  • Sterren spotten

    Gisterennacht (de Nacht van de Duisternis), tijdens mijn nachtelijke verkenningen in en rond Halle, kwam ik een groep sterrenspotters tegen met hun indrukwekkende telescopen. Ik geraakte met hen aan de praat en leerde een aantal dingen: duo-sterren, sterrenclusters (de Plejaden waren goed zichtbaar), hoe je sterren kunt fotograferen met speciaal computergestuurde telescopen die de rotatie van de aarde volgen, belichtingstijden die over verschillende nachten verspreid zijn (met soms totale belichtingstijden van twee uren) – om zoveel mogelijk fotonen op de sensor te krijgen, hoe de brandpuntafstand van zo’n telescoop bepaald wordt enz… Ik kreeg ook de maanoppervlakte te zien zoals ik ze nooit eerder gezien had.

    Allemaal fascinerende dingen.

    Tenslotte heb ik zelf een aantal opnames gemaakt. Hieronder een kort fragment van de nachtelijke hemel met de Plejaden links onderaan te zien en…. een vliegtuig die langzaam wegglijdt…

    Het (verschrikkelijk) geluid is dat van de aanpalende Ring autosnelweg… Niets om bij te dromen.

  • Overal en nergens

    Deze morgen ben ik om 5u45 mijn huis uitgegaan en ben ik 100m verderop in de velden enkele opnames gaan maken. Het was behoorlijk mistig. Toen bevond ik letterlijk nergens meer. Die plaatsen (en de beelden) kunnen nu van overal afkomstig zijn.

    Een vreemd gevoel.

    De nacht ontneemt de precieze locatie. De eigenheid van de plaatsen die ze overdag hebben. ‘s nachts kun je letterlijk verloren lopen in een vertrouwd gebied.