Ongehoorde klanken
Gisteren woonde ik de première van “Micromedas” van Valery Vermeulen en Hiroshi Matoba bij in het mooie concertgebouw in Brugge.
Het was een boeiende ervaring omwille van de overweldigende klanken die Valery uit zijn synthesizers wist te creëren. Gebaseerd op data van simulaties van het gedrag van zwarte gaten uit de ruimte, transformeerde hij die tot bevreemdende muzikale composities. Ongehoorde klanken (al had ik reeds werk van Valery gehoord) die zeer tegengestelde emoties opriepen. Soms onwennig krachtig met diepe, dreigende tonen die de zaal deden trillen. Soms frêle en zacht. Maar altijd : dit heb ik nooit gehoord.
De visuals die de jonge Hiroshi Matoba boden een mooie pendant voor de vreemde harmonieën (en disharmonieën) die uit de luidsprekers schalden. Zowel wetenschappelijk als poëtisch waren de sobere en abstracte vormen een fascinerend schouwspel. Bovendien kwam humor om de hoek kijken: een wetenschappelijke publicatie uit 1988 wordt het onderwerp van een geestige 3D reis doorheen de letters en de woorden die visueel met elkaar verbonden werden.
De eerste foto van een zwart gat
Een onwaarschijnlijk toeval: uitgerekend gisteren werd die beroemde eerste foto van de omgeving van een zwart gat gepubliceerd! Valery was dan ook trots om tijdens de presentatie hiernaar te refereren. Een mooi moment waarbij kunst en wetenschap symbolisch de handen in elkaar slaan om het mysterie van dit universum in kaart te brengen. Gedenkwaardig!
