Toen ik half oktober 2018 begon te filmen, heb ik in Lembeek de sluizen op het kanaal Brussel-Charleroi in beeld genomen. Die twee gigantische poorten die miljarden hectoliters aan water tegenhouden vond ik sprekend om mijn nachtvideo mee te beginnen. Bovendien lekt er onophoudelijk water tussen de twee deuren naar buiten: de nacht stond als het ware voor mij als één gigantisch massa duisternis van waaruit beelden naar buiten sijpelden.
Op zondag 7 april, rond zes uur in de ochtend, stond ik terug aan dezelfde sluizen – maar deze keer aan de zijkant, bij een andere, kleinere sluis. Ook daar druppelde water naar buiten met een heel indringend geluid. Ik moest denken aan de sfeer van de films van Andrej Tarkovski waar water ook een belangrijke rol speelt.
Ook hiervan heb ik een beeld genomen met het gevoel iets af te ronden. De nacht had mij alles gegeven waar op dit ogenblik mogelijk was.
Misschien zullen de beelden van die sluizen het begin en het einde vormen van de video.
Doch is de nacht nog niet uitgeput. De nacht is oneindig. Het is niet mogelijk om “alles” van de nacht te filmen.